11.08.2025«ՀԱՎԵՐԺ ԽԱՂԱՂՈՒԹՅԱՆ ՊԱՅՄԱՆԱԳԻՐ» ԿՈՉՎՈՂ ԵՎ ՈՉԻՆՉ ՉՏՎՈՂ ԹՂԹԻ ԿՏՈՐԸ ԾԱՂՐ Է ՀԱՅ ԺՈՂՈՎՐԴԻ ՆԿԱՏՄԱՄԲ...
Ալիեւի ողորմած «Հավերժ խաղաղության պայմանագիր» կոչվող և ոչինչ չտվող թղթի կտորը Հայաստանի արևմտամետներն ու թրքամետներն էլ, որ պատմական աննախադեպ իրադարձություն են փորցում ներկայացնել, ծաղր է հայ ժողովրդի նկատմամբ...
«...Պատերազմը բնական է և սովորական: Պատերազմը շարունակվում է միշտ և ամենուր: Այն չունի սկիզբ և վերջ: Պատերազմը ինքնին կյանք է: Պատերազմը մեկնարկային կետն է: Նա, ով ցանկանում է ապրել, պետք է պայքարի, և ով հավերժական պայքարի այս աշխարհում չի ցանկանում մասնակցել կռվի, նա արժանի չէ կյանքի իրավունքին: Պատմության մեջ ոչ մի պետություն էլ չի ստեղծվել խաղաղ տնտեսական գործունեությամբ: Երկրագունդն էլ պարզապես փոխանցիկ գավաթ է, որը տրվում է հաղթած չեմպիոնին: Եվ միայն անսկզբունք և թույլ մտածող մարդիկ կարող են հավատալ, որ մեր հողի վրա որոշակի պետական սահմանները հավերժ անսասան են և ենթակա չեն փոփոխության», - սա Ադոլֆ Հիտլերի խոսքերով պատասխանն է հայ ադրբեջանական «համաձայնագիր» կոչվածով ոգևորվածներին ու մոլորյալներին։
Փաստորեն, մինչև հիմա չգիտեինք, որ թուրքից ու ադրբեջանցուց պարտություն կրելը, Արցախը հանձնելը, Հայաստանի տարածքներից զգալի հատվածներ զիչելը, թշնամու մոտ տարիներով պատանդ ունենալը, հայաստանի տարածքը այլ երկրի վերահսկողության հանձնելը, միջանցք անվան տակ «Проходной двор» դարձնելը, երկիրը կործանման, աղետի հասցնելը, ազգային ինքնությունը կորցնելը, ինքնիշխանությունը զիչելը, պետականության հիմքերը խարխլելը, ազգն այլասերելը, դաշնակիցների ու հարևանների հետ հարաբերություններ փչացնելը պատմական կարևոր ձեռքբերում ու իրադարձություն է։ Չգիտեինք, որ խաղաղություն կարելի է նաև ունենալ ընդամենը թուրքի ողորմածությամբ` մի թղթի կտորով առանց հաղթանակի, առանց ռազմական ռազմական հավասարակշռություն ունենալու, միջազգային երաշխիքների, առանց դրա համար հետևողականորեն պայքարելու, առանց զենքի ու զորքի` կազմալուծված անվտանգության համակարգով, առանց ազգային նվիրյալների իշխանության, առանց դաշնակիցների ու հարևանների հետ բարեկամական հարաբերության։
Փաստորեն, կարելի է «Հավերժական խաղաղություն» հաստատել մի ազգի հետ, որը ծնված չէ խաղաղ գոյակցելու համար, ով վստահելի գործընկեր չէ, ով ընդամենը բոլորովին վերջերս ցեղասպանություն իրականացրեց հայերի նկատմամբ, մի պետության հետ, որը տարածքային հավակնություններ ունի մեր երկրի նկատմամբ և Հայաստանը համարում է Արևմտյան Ադրբեջան, որը ամեն Աստծո օր նվաստացմում է քո երկիրն ու ժողովրդին` անօրինաբար պատանդ պահելով Արցախի ռազմաքաղաքական ղեկակավարությանը, ծաղրում ու հեգնում է Հայաստանի վարչապետին։ Որը պետական մակարդակով ատելության քարոզ է տանում հայ ժողովրդի նկատմամբ, հայկական պատմամշակութային հուշարձաններն են անխնա ոչնչացնում ու պզծում, հայոց պատմությունն ու մշակույթն են խեղաթյուրում։
Հունական ասացվածքն էլ ասում է. «Եթե թուրքը խաղաղության մասին է խոսում, ուրեմն պատերազմ է լինելու»: Թուրքիան սպառնալիք ու չարիք է ոչ միայն մեր հայերիս, այլ քաղաքակրթության ու մարդկության համար: Պատահական չէ, որ 1918թ. ԱՄՆ-ի 26-րդ նախագահ Թեոդոր Ռուզվելտը գրել է. «…եթե մեզ չհաջողվի պայքարել Թուրքիայի ու թուրքական չարիքի դեմ, ուրեմն՝ նշանակում է, որ ապագա աշխարհում ապագա խաղաղության մասին՝ խոսելն անհեթեթություն է»: Իսկ խաղաղությունը նախևառաջ մեր մեջ, մեր հոգու խորքում պետք է փնտրել։ «Խաղաղությունը ամենևին էլ պատերազմի բացակայությունը չէ, այլ ժողովրդի առաքինությունն է, որը բխում է ոգու ամրությունից»,- ասել է 17-րդ դարի նշանավոր փիլիսոփա Բենեդիկտ Սպինոզան: Իսկ ամենազավեշտն այն է, որ այս «Խաղաղության պայմանագիր»> կոչվող անհեթեթություն-թղթի կտորով մարդիկ են փորձում թյուրիմացության մեջ գցել և ներկայացնել որպես պատմանան իրադարձություն տաղանդավոր մի ժողովրդի, որի 99 տոկոսն իրենցից հաստատ խելոք է։
Հայկ Ղազարյան
տնտեսագիտության թեկնածու
iravunk.com
դեպի ետ